nnnm napisał:

Odmienny przykład: Odcięta głowa jest jeszcze świadoma jakieś 30 sekund po dekapitacji.

Chcę przez to powiedzieć, że przy gwałtownej śmierci nie ma czasu na mistyczne-alegoryczne wizje.

O! I tu nie masz racji. Nawet jeżeli głowa jest świadoma 30 sekund po ścięciu to przekazanie informacji z oczu do mózgu trwa ok 0,1 sekundy. Tym samym niedokrwienie siatkówki oka powoduje zwężenie pola widzenia, a tym samym wrażenie bycia w tunelu. Wystarczy tylko lekkie zaburzenie pracy mózgu, a nasz umysł nada tej chwili mistyczny wymiar. Uczucie wyjścia z ciała jest powodowane zaburzeniem funkcjonowania skrzyżowania skroniowo-ciemieniowego. Zakłócenia elektryczności w obrębie hipokampa może przywołać wspomnienia nawet z całego życia. Wzmożona produkcja beta-endorfin i dopaminy w mózgu, zwłaszcza na skute niedotlenienia, wywołuje stany euforyczne. Nagłe uaktywnienie obszarów pnia mózgu odpowiedzialnych za fazę snu REM wprowadza świadomość w stan pomiędzy jawą a snem. Do tego wzmożona produkcja halucynogennej dimetylotryptaminy w szyszynce dodaje jeszcze smaczku. 
Polecam artykuł "Śmierć, której nie ma" z czerwcowego Focusa z 2011r. Zajebisty! Przynajmniej mnie zaciekawił, bo sam doświadczyłem dwóch z wymienionych tutaj zjawisk. Raz, podobnie jak nnnm, topiłem się i również przypomniałem sobie całe życie. Innym razem, siłowałem się ze starszym bratem, ten założył mi chwyt na szyję, przycisną i straciłem przytomność. Czułem i widziałem jak wznoszę się do góry, to było takie przyjemnie beztroskie. Wlatywałem już w chmury, kiedy poczułem cios w policzek i ocknąłem się. To była jedna z najzajebistrzych rzeczy jakie mnie spotkały w życiu.

Heh, jedziemy z kosem:
Wracasz do domu późnym wieczorem. Jest chłodno i ciemno. Mijasz znajome drzewo, kiosk, przystanek i wspominasz najlepsze chwile jakie Cię dzisiaj spotkały. Nagle coś Cię zaniepokoiło. Przystajesz na chwilę, by się rozejrzeć. Wszystko niby jest ok, ale jednocześnie nie tak. Powoli całą okolicę zalewa cień. A może nie, może to nie jest cień? Tak! To coś innego. Mrok. Czeluść! Pochłania wszystko! Twoje nogi robią się coraz cięższe. Uszy pulsują w rytm serca. Trzeba wiać! To oczywiste. Chcesz się ruszyć, ale nie możesz. Zupełnie jakby ktoś Cię złapał i ściągał w dół. Powoli, wbrew sobie siadasz na ulicy. Co bardziej cię przeraża? Wizja rychłego końca, czy własna bezradność, wobec tego co ma nastąpić? Nagle coś chwyta cię za ramiona, jakby niewidzialna ręka. Dociska Cię do ziemi. Leżysz teraz na wznak, sparaliżowany, bezradny, rozpaczliwie szukasz wyjścia tej sytuacji. Do Twoich nozdrzy dochodzi zapach zgnilizny, chłód ogarnia Twoje ciało, wspinając się po plecach i szczypiąc gdzie się da. Twoje ciało leży bezwładnie wzdrygując się mimowolnie od czasu do czasu. Nieprzejrzana czarna masa zawisła nad Tobą, zupełnie jakby chciała spojrzeć Ci prosto w oczy. Jak myślisz, co w nich zobaczyła?