Ojojoj… niezmiernie mi miło =) jestem zobligowana by sprostać zadaniu, choć przyznam że czuję się troszkę wypalona.

Czym dla mnie jest Chaos?
Z pewnością nie dam rady tego usystematyzować – nie potrafię, nie ma na to sposobu.
Jakby na to nie patrzeć, nie bez znaczenia utarło się powiedzenie, że „Na początku był Chaos” – można tedy wywnioskować wprost, że od Niego to wszystko się zaczęło, w tym i ja.
Najprościej byłoby napisać, że Chaos jest moim sposobem na życie, lecz zdaje się to być zdecydowanie bardziej skomplikowane.
Odkąd właściwie sięgam pamięcią do początku – którego tak naprawdę nigdy nie było – zmienił się mój światopogląd, kształtowała się jeszcze wyraziściej moja osobowość, abym w swym marnym, niecnym trochę istnieniu, mogła pojąć istotę tego świata.

Wolność.
Poprzez lata spędzone na obserwacji ludzi, ich zachowań i relacji mimowolnie próbowano zamknąć mnie w jednym, hermetycznym kręgu wierzeń i wyobrażeń. Zastanawiam się zawsze, czy kiedykolwiek by się im to udało, lecz wydaje mi się, że od pewnego momentu przestałabym istnieć. Chaos przeszedł przez mój świat niczym ogromny huragan i zerwawszy wszystkie więzy, odciął mnie od pępowiny tej chorej rzeczywistości, którą od zawsze świadomie chciałam tworzyć. Czy z tymże faktem przychodzi poczucie, że jest lepiej? Nie. Można to przyrównać jedynie do chlapania się w kałuży, by w końcu przedostać się przez rwący nurt na pełne, bezgraniczne morze.

Zbawienie i przekleństwo.
Doszukując się tu przyświecającej idei zaprzeczeń i przeciwstawności, będących wyznacznikiem zdradliwej definicji, wciąż nie jestem w stanie określić, czym to doprawdy jest. Zbawienna będzie myśl o wolności, o nowych wizjach, perspektywach i tej satysfakcji, że nie jest się częścią tej szarej masy. Czasem pojawia się nawet i to, nie wstydźmy się przyznać, poczucie wyższości, tak jakby posiadało się SKARB, którego inni mieć nie mogą – nie potrafią? – nie chcą?
Co jednak w chwilach tej chorej zadumy nad społeczeństwem? Zdarza mi się zastanawiać, czy ci zwykli ludzie są bardziej szczęśliwi, bo nie widzą co tracą? Nie mają w sobie ani krzty świadomości – czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Och, jak bardzo nieraz boli, gdy próbując pokazać im, choć drobną cząstkę tego, co mogłaby im dać Ścieżka, zapierają się w swym ścisłym światopoglądzie, nie widząc w jaką hipokryzje popadli.

Sztuka i radość tworzenia.
Chaos dał mi wiele możliwości rozwoju, nie tylko zgłębiania tajemnic mojej podświadomości, odkrywania świata na nowo, ale też wrażania wszystkich tych doświadczeń w sposób dobrowolny, iście ludzki. Poprzez malarstwo, muzykę, pisanie… Nawet jeśli nie weszłam w posiadanie wielkiego talentu, to cieszy mnie każda nowa rzecz, która powstała poprzez narodziny inspiracji w Chaosie.

Moc. Potęga.
Przeciętny człowiek = zdecydowana całość naszej populacji, wykorzystuje marne pokłady własnego ja do czynnego uczestnictwa w życiu codziennym. Wybierają zazwyczaj bierność i czysto formalne poddanie się losowi, bądź jak kto woli – rozrywce bogów. Ja chcę wykrzyczeć mój sprzeciw wobec rutynie i wszelkim zasadom. Wiem, że jeśli zajdzie takowa potrzeba umiem wydobyć z siebie więcej, wiem, że te pokłady są niekończącymi się pasmami obfitymi w Kia, wiem, że nie poddaje się łatwo i uparcie dążę do celu – i nie jest to bynajmniej strach przed przegraną. Pokładając swoje nadzieje w Chaosie już czuję się zwycięzcą.

Podsumowując Chaos jest filozofią, sposobem na życie, najlepszym, najwierniejszym przyjacielem, bez-zasadowym system, który możemy dowolnie dostosowywać do własnych możliwości, jest niesamowitą zabawą i kolejną możliwością do odkrywania siebie samego

Tak Bezkropokowo. Bo wiele jeszcze przyjdzie dopowiedzieć – tylko wy tym jedyna pewność.

Fra. Darkwind napisał:

Składam wniosek do koendu o przeniesienie tej wypowiedzi na stronę. Oczywiście jeśli autorka się zgodzi.

Autorka się zgadza, z czego uważam, że jeśli miałby iść na stronę to powinnam jeszcze nad nim popracować. Dzisiejszy dzień przyniósł garść nowych, wolnych wniosków. Przede wszystkim, krytycznie podchodząc do istoty sprawy tekst jest zdecydowanie zbyt krótki (choć mam nadzieję, że w miarę "czytalny") i jak zaznaczyłam na początku przechodzę okres lekkiego kryzysu i fizycznego i twórczego, ale do czasu =)

Fra. Darkwind napisał:

Tess. Liczyłem na to, że napiszesz to, co napisałaś.

Obym na przyszłość nie była aż tak przewidywalna =P

ps. Dziękuję za docenienie =) Do Was mi jeszcze daleko ale staram się.

ps2. Proszę admina o wystawianie więcej takich ciekawych tematów to się będę wyżywać =P dzisiejsza historia np. zaowocowała w miare ciekawym tekstem o istocie rytułału. Jak dokończe to zamieszczę =) .

Ostatnio edytowany przez Lady of Chaos (2008-10-09 21:07:11)

Chaos to dla mnie inne określenie stanu gnozy - stan zawieszenia niewiary. Czas, w którym wszystko jest prawdziwe.

Jestem Chaosem, a Chaos jest mną. Chaos jest mną, a ja jestem Chaosem. Jesteśmy wszystkim i niczym.

Tak to odbieram.

Chaos jest dla mnie wielkim cyklonem. Centralną wichurą tworzącą wszystkie wiatry świata, wszystkie drogi życiowe. Mało jest wiatrów które kręcą się razem z nim. Większość oddala się od niego słabnąc na sile do 0.1km/h. Ja będąc bakterią Homo Sapiens lecę na piórku w pędzie różnych wiatrów. Niebezpieczeństwo spadnięcia istnieje na słabszych ukierunkowanych prądach, gdy piórko spadnie żaden podmuch już go nie wzniesie. Dla mnie samo długie znajdowanie się tam jest równoważne ze spadnięciem. Jednak będąc tym Sapiensem nie sposób i na takich wiatrach nie fruwać. Staram się być na tyle blisko wspaniałego wiru na ile jest to możliwe. Dlatego na każdym wietrze, podczas każdego zawirowania doszukuje się CHAOSU który jest dla mnie jedynym najsensowniejszym drogowskazem i wytłumaczeniem wszystkich zjawisk.

Rozwiń się Fracie
Mówisz globalnie czy odnośnie forum, a może i jedno i drugie? hmm?